Mystieke sfeer op het strand

Gisteravond durfde ik het niet aan om met slechts twee streepjes op de accu naar Pad van 20 te fietsen. Maar vandaag was ik goed voorbereid: mijn fiets én camera waren allebei volledig opgeladen. Voor de zekerheid nam ik handschoenen mee en trok ik een warme jas aan—de avonden kunnen fris zijn.

Onderweg werd ik omringd door het rustgevende geluid van vogels vanaf het Wad. Hun roepen klonken als een afscheidslied voor de dag, terwijl de lucht langzaam verkleurde. Ik fietste verder, maakte af en toe een tussenstop om de sfeer in me op te nemen, en een halfuur later bereikte ik het strand.

Een lichte nevel hing over het zand en de zee, waardoor alles een mysterieuze gloed kreeg. De horizon vervaagde in zachte tinten en de wereld leek even in een dromerige stilte gehuld. Dit soort avonden voelen als een klein cadeau—een moment waarop de tijd vertraagt en je alleen maar kunt genieten van de schoonheid om je heen.

Soms zit de magie niet alleen in het uitzicht, maar in de hele reis ernaartoe.