Er zijn van die momenten waarop de wereld even stil lijkt te staan. Zo’n moment beleef ik af en toe bij een zonsondergang aan de Noordzeekust. Terwijl ik daar sta, mijn voeten wegzakkend in het zand, voel ik hoe nietig ik ben te midden van iets oneindig groots.
De zon zakt langzaam richting de horizon en zet de hemel in vuur en vlam. Oranje, rood en paars vloeien in elkaar over, terwijl de laatste zonnestralen wegzakken achter de horizon. Het water glinstert, de lucht verandert van kleur, en alles om me heen lijkt op te gaan in een serene stilte. Het enige geluid is het zachte ruisen van de zee en een meeuw die van zich laat horen.
Op zo’n moment besef ik hoe nietig ik eigenlijk ben in vergelijking met deze immense natuur. Maar in plaats van nietig te voelen, voel ik me juist onderdeel van iets veel groters. Alsof de zee, de lucht en ik even in harmonie samenkomen.
Comments