Het ligt vol met zeewier en het is er spiegelglad, maar ik heb het gered en sta ik uiteindelijk aan het eind van de strekdam. Als ik richting het dorp kijk zie ik een hele lange wolk in oranje/geel die over het wad heen hangt. En kijk ik achter mij dan zie ik de zon achter de horizon verdwijnen. Het één nog mooier dan het ander! De vogels hebben geen oog voor al dat moois, maar zijn druk in de weer om te overleggen waar ze de nacht door gaan brengen.
Vooral de eenden kwetteren erop los, alsof ze het niet eens kunnen worden over waar ze naar toe gaan!
Het stoort mij niet! Het is zelfs rustgevend.
Ik neem de omgeving nog eens goed in mij op en mijn hart maakt een sprongetje, want wat is het WAD toch mooi! Geen zuchtje wind en de horizon verdwijnt in het spel van het licht.
Heel even vergeet ik mijn koude handen en voeten. Mijn vingers houden de camera stevig in hun greep en af en toe kijk ik door de lens om daarna op het knopje te klikken, maar het beeld wat ik achter de lens zie benaderd niet van wat ik daar in het echt zie. Dat komt ook omdat ik er heel veel bij voel en dat krijg ik niet op de foto! Het geluksgevoel (serotonine, dopamine en endorfine) neemt toe en geniet ik nog een tijdje van al dit moois. Dan besef ik mij dat ik nog weer terug moet klimmen over het gladde zeewier en de basalt blokken die nu ook glad zijn geworden. Langzaam en behoedzaam klim ik terug over het wier en stap uiteindelijk weer naar de wal. Mocht iemand mij hebben gezien dan heeft diegene vast heel veel lol 😉 Ik stap op de fiets om huiswaarts te keren. Het lampje op mijn fiets wijst mij door het donker de weg over de postweg richting het dorp waar mijn huisje staat en waar ik mijn koude handen en voeten kan warmen. Tot de volgende keer!
Comments