Het was de een-na-laatste dag van januari 2025, en de winterlucht had iets bijzonders over zich. De zon stond hoog, haar stralen streelden het waddenlandschap en kleurden de hemel met een belofte. Ik voelde het—vandaag kon weleens zo’n avond worden waarop de lucht in vuur en vlam zou staan. Een zonsondergang die je niet alleen ziet, maar voelt tot in je ziel.
Ik zette mijn camera aan de lader. Een lege batterij kon roet in het eten gooien, en als er iets is wat ik heb geleerd, is het dat je op zulke momenten geen tweede kans krijgt. Terwijl de camera oplaadde, sloot ik ook mijn elektrische fiets aan.
Een snelle blik op de website van de getijden Vlieland en de tijd van zonsondergang op de weer app; alles moest kloppen. Hoog of laag water kan een landschap transformeren, en ik wilde precies op het juiste moment op de juiste plek zijn.
Toen het tijd was om te gaan, trok ik mijn jas aan en stapte op de fiets. De frisse januarilucht vulde mijn longen terwijl ik richting mijn gekozen locatie reed. De hemel begon al te veranderen—zacht oranje mengde zich met roze.
Bij aankomst zette ik mijn fiets neer en pakte mijn camera uit de tas. Ik moest nog wel een dijk af die zo glad was van de groene algen en dan nog een stuk wat vollag met zeewier, maar het lukte me om op een strekdam te komen voor een beter uitzicht!
De magie van de zonsondergang vangen in een foto is niet alleen een kwestie van techniek. Het is geduld, gevoel en timing. Het is het besef dat geen enkele zonsondergang ooit hetzelfde is en dat je met elke opname een uniek moment vereeuwigt.
Met een tevreden gevoel bergde ik mijn camera op en keek nog een laatste keer achterom naar de lucht, het wordt nu snel donker. Ik wist het zeker: dit was zo’n avond die ik niet snel zou vergeten.
Comments